........รับสภาพทนปวดร้าว ทรมานกับรสชาติของตัวเองต่อไปเถอะ
จะโอดโอยคร่ำครวญบีบน้ำตา หาพระแสงอะไร…. ให้เสียเวลาเมา…!!
ก็ลมหายใจมันอยากอยู่ร่วมกับสันดานอย่างนั้นมาตั้งแต่รู้ความแล้วนี้….
โธ่ หนอ ! ….ก็แลโดยสภาพและสภาวะอย่างนี้จะมีปัญญาไปหาชื่นที่ไหน
มาชุบซากตัวเองได้เล่า.. นอกจากเสี้ยวเศษกำลังใจจากบทเพลง
ที่พอประโลมฝัน ลมๆ แล้งๆ ให้พ้นผ่านในครู่คราว…..
ได้แค่นี้ ก็ดีถมไปแล้ว…. ชีวิต
ความรันทด ที่อยู่ตรงหน้านี้ต่างหาก คือปัจจุบัน คือความเป็นจริง …..
มันใช่มโนภาพชวนสังเวช ที่ไหนกันเล่า “โลกที่รัก …”
หากนับเพียงความอยู่รอดแล้ว ทั้งชีวิตก็คงมีแต่ลมหายใจเท่านั้นเป็นทุน
หรือเธอยังปรารถนาอะไร …?
นอกจากภาพ ที่เราต่างแต่งสร้างขึ้นมาปกปิด “ สติ ” อันมิสมประกอบของพวกเรา
ช่าง ชีวิตมันประไร ……
-คานคอดิน-
อาทิตย์ ๘ กรกฎ ๕๕ ..ในคืนที่ฝนพรำ
...บนลานเทวา..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น